Ik zit op een grote steen met mijn voeten in de beek. Driekwart spijkerbroek, korte mouwen T-shirt. De beek murmelt zacht als een eindeloze minimal-music symfonie. In het water zie ik wisselend zilverwit lichtspel en kleine schuimvlokjes.
Als ik ik goed kijk zie ik kleine donkere visjes in de minder snel stromende rustiger waterstukjes achter een paar grote stenen.
Het water is koel maar mijn voeten zijn er al aan gewend. De lucht is warm, ik zit half schaduw, half zon onder een grote dennenboom. Ik kan de hars van de boom ruiken. De grond om me heen is bedekt met dennennaalden van de vorige jaren. Ze zijn alle kleuren geel en bruin als een oud tapijt waar de kleur bijna uit is verdwenen.
Ik hoor krekels om me heen. Ik hoor zachte vogelgeluidjes die lijken op de zang van het goudhaantje. Zacht heel hoog getjilp. Als je niet heel goed luistert dan is het er niet.
Er is niemand anders. Ik voel mijn lijf nauwelijks omdat het precies perfect is. Warm met een heel klein windje. Ik ben helemaal alleen opgenomen in de vrede van het moment – nu.
Ik kan zo uitzoomen. Man met voeten in de beek wordt kleiner, ik zie meer van het landschap, de heuvel, de beek, de berg, de omgeving met een pad, met meerdere paden, met een strak blauwe lucht. Een dorp, een groot gebouw dat aan de bergwand lijkt te hangen. Nog meer dorpen. Man met voeten in de beek is daar ergens.
Ik kan in een flits weer inzoomen.
Licht, warmte, rust, stilte. Een mooi beeld om naar terug te keren in tijden van chaos en stress.
Vind je dit een waardevolle blogpost, dan kun je je hier eenvoudig met je e-mailadres abonneren op de (on-)regelmatige updates van nieuw gepubliceerde blogs.
