Ik kom overal richtingaanwijzers tegen. Niet onlogisch omdat ‘het pad’ een onderwerp is dat me bezig houd. Beetje in het verlengde van ‘pensioen: wat ga ik doen?’
Wat niet blijkt te werken is mijn oude logica:
- Plan maken
- Beetje sudderen
- Plan bijstellen
- Plan uitvoeren
Het zit hem meer in het uithouden dat er alle tijd is, niets hoeft en goed letten op wat er op mij afkomt. Nu zijn dat allerlei richtingwijzers die iets te maken hebben met een pad maar toch ook weer niet.
De eerste richtingaanwijzer was een uitspraak van de grote Soefi dichter Rumi: ‘As you start to walk on your way, the way appears’.
De tweede was de film en daarna het boek ‘The Saltpath‘. Een verhaal van een Engelse man en vrouw die alles kwijt raken en besluiten een lange kustwandeling te maken omdat ze nu toch geen spullen en geen (een heel klein beetje per maand) geld hebben. Het is een fascinerend verhaal vol van wijsheid en humor.
De derde was een boek dat mijn lief aan het lezen was. The Pathless Path dat beschrijft aan de hand van de biografie van de schrijver hoe je kunt besluiten van het ‘default path’ af te gaan, te wennen aan discomfort en angst, maar wel je creativiteit, je vrijheid en je leven ervoor terug te krijgen.
Ik weet nog niet zo goed wat dit mij allemaal wil zeggen. Maar het sudderen van mijn oude logica zal vast weer zijn werk gaan doen.
Vind je dit een waardevolle blogpost, dan kun je je hier eenvoudig met je e-mailadres abonneren op de (on-)regelmatige updates van nieuw gepubliceerde blogs.
